تسلیت به معدن کاران ایران و هموطنان عزیزمان در طبس

آنچه در این پیام بیان می کنیم هیچوقت نمی تواند تسلی خاطر بازماندگان و خانواده های عزاردار معدن کاران طبسی باشد. اگرچه دولت متاسفانه از اعلام عزای عمومی در کل کشور خودداری نمود اما ما ملت ایران عزادار هموطنان عزیزمان در معدن طبس هستیم. معدن کاران از قدیم سخت ترین شغل را دارا بودند و متاسفانه به دلیل سودجویی کارفرمایان کمترین توجه به مساله ایمنی در معدن صورت می گیرد و علی رغم وجود قانون و ضوابط لازم برای ایمنی در معادن، متاسفانه به دلیل نبود سازمان و ساز و کار کافی نظارتی ، ما بارها شاهد مرگ و میر در معادن ایران بودیم که متاسفانه در اولین روز مهر ماه 1403 با مرگ بیش از 52 نفر از معدن کاران عزیزمان، باز ایران در سوگ فرزندان خود نشست. شاید مطالبه ی سازو کار مناسب برای ایمنی معادن یکی از نتایج مهمی باشد که در اندوه از دست دادن این عزیزان بتوانیم به آن دست یابیم. اگرچه هیچ چیزی نمی تواند جبران نبود این 52 عزیز را بکند و حتا اگر دادستانی هم به مجازات خاطیان و کسانی که در ایمنی کارگران سهل انگاری کردند بپردازد باز نمی توان جای خالی پدر را در یک خانواده پر کرد و ما هر چه بگوییم فقط شاید پیشگیری باشد برای حوادث ناگوار مشابه در آینده. قطعا 52 خانواده زین پس با اسیب های اجتماعی و مشکلات فراوانی روبرو خواهند بود. 52 پدر و مادر فرزند خود را از دست داده اند و زین پس اندوه و داغ فرزند زندگی شان را سیاه خواهد کرد، قطعا بیش از 52 فرزند لذت آغوش پدر را نخواهند داشت و چه بسا فرزندانی باشند که هنوز معنا و مفهوم پدر را نمی دانند و از نوزادی یتیم شدند، قطعا همسرانی دلسوز و فداکار که با سختی کار شوهر و مشکلات مالی که معدن کاران دارند سال ها زندگی خود را با عشق و محبت ساخته اند و زین پس هیچ غرامتی نمی تواند جای همسرشان را پر کند و این کمترین رخدادهایی است که ما می توانیم از آسیب های اجتماعی وارده از این سانحه ی دلخراش مکتوب کنیم و البته هیچوقت میزان این آسیب ها قابل محاسبه و حتا تخمین نیز نمی باشد و فقط شاید در نگارش ها بتوانیم از این اندوه و غم بگوییم. هیچ کس نمی تواند درک کند که فرزندی که در یک مهر ماه به مدرسه و دبستان رفته است و با شوق به منزل بر می گردد تا روز نخست مدرسه را برای پدرش تعریف کند، وقتی خبر مرگ پدر را می شنود چه آواری بر سرش خراب می شود و این داستان غم انگیز هیچوقت تا برای کسی رخ ندهد قابل باور نیست. از غم و اندوه ها هر چه بگوییم کم است و هیچ کس نمی تواند این غم و اندوه را باور کند. فقط از خداوند متعال برای این خانواده ها صبر خواهانیم. قطعا با شناختی که از وضعیت کشور و دولت داریم هیچ عزمی برای اصلاح و بهبود نمی یابیم اما امیدوارم با مطالبه گری رسانه ها و کنشگران حوزه ی ایمنی و مدیریت بحران شاید در آینده شاهد اتفاقات مشابه نباشیم.